• Ashâb-ı Kirâm’dan Beşir bin Akrabe (r.a.) şöyle anlatıyor: Babam, beni de yanına alarak Resûlullah (s.a.v.)’e geldi.
Resûlullah (s.a.v.), “Ey Akrabe, yanındaki kim?” buyurdu “Oğlum, Bahîr’dir Yâ Resûlallah!” dedi. Bana “Yaklaş!” dedi, yaklaştım, sağ tarafına oturdum. Mübarek elini başıma koydu ve “Adın ne?” diye sordu. “Bahîr, Yâ Resûlallah!” dedim. “Hayır, senin adın Beşîr’dir!” buyurdu.
Dilimde pelteklik vardı. Okuyup ağzıma üfledi ve derhal peltekliğim çözülüverdi. Mübarek elini sürdüğü yerden başka başımın her tarafı beyazladı, orası öylece siyah kaldı.
• Beşîr (r.a.) şöyle anlatıyor: Babam, Resûlullah (s.a.v.) ile beraber katıldığı bir savaşta şehit olmuştu. Resûlullah (s.a.v.) beni ağlarken gördü. Bana, “Ağlama! Benim sana baba, Ayşe’nin de anne olmamızı istemez misin?” buyurdu. ‘Olur, Yâ Resûlallah’ dedim.
• Ebû Katâde ve Ebû Dehmâ (r.anhüma) şöyle anlattılar: Çölde bir bedevîye rastladık. Bize şöyle anlattı:
“Resûlullâh aleyhisselâm benim elimi tutmuş, Allâh’ın kendisine öğrettiklerinden bana öğretiyordu. Sözlerinden birisi de şu idi: “Sen Allâh’dan korktuğundan dolayı bir şeyi terk eder isen, muhakkak Allâh onun yerine daha hayırlısını verir.”
RESÛLULLAH (S.A.V.)’İN ŞEFKATİ
Mayıs 19, 2012