“…BU KUR’ÂN İNSANLARI EN DOĞRU YOLA HİDÂYET EDER…”
Kur’ân-ı Kerîm, Allâhü Teâlâ’nın yeryüzüne şeref veren, en son ve en mukaddes kitabıdır.
Kur’ân-ı Kerîm öyle bir kitaptır ki onun mânası da, lafzı da Allah’tandır; Cebrâil (a.s.)’ın Allâhü Teâlâ’dan getirip peygamberimize bildirmesiyledir.
Kur’ân-ı Kerîm’in manâsıyla amel edilir, o Müslümanların ebedî bir kanunudur. Mübarek lafzı da bir ibadet olmak üzere okunur, kendisiyle teberrük edilir ve Kur’ân’ın mânası ancak bu ilâhî lafzı sayesinde hakkıyla anlaşılabilir, ruhlara tesir eder, bununla hakkın rızası kazanılır.
Kur’ân-ı Kerîm, hiçbir kitaba benzemez, onun mânasını hiç kimse değiştiremez, lafzının yerine de başka bir lâfız konulamaz ve hiçbir tercüme Kur’ân hükmünü alamaz.
Kur’ân-ı azîm, ebedî bir mucizedir, bunun fesahatına, belagatına nihayet yoktur. Hiçbir âlim, hiç bir edîb bunun benzerini yazamaz, hattâ en kısa bir sûresinin bir mislini vücuda getiremez.
Bir bahar mevsiminde yağan faydalı yağmurlar ve açılan parlak bir güneşin ziyaları, otlar, ağaçlar, çiçekler üzerinde ne gibi tesirler yaparsa Kur’ân-ı Kerîm’in lâhûtî hitabeleri de uyanık ruhlar üzerinde onlardan bin kat daha güzel tesirler yapar, gönüllere yeni bir hayat, yeni bir ferahlık verir.
Hâsılı, Kur’ân-ı Kerîm insanı dünyasından da, âhiretinden de haberdar eder, ebedî bir saadete kavuşturur.
İNSAN İLİM ÖĞRENMEKTEN UTANIR MI?
İlim öğrenmek arzusunda bulunduğu halde halkın “Bakınız şu ihtiyara! Gençliğini beyhude geçirmiş, şimdi ders almağa başlamış!” yollu ayıplamalarından çekinen temiz kalbli bir ihtiyara, hoca demiş ki:
“Bu hâliniz gariptir. İnsan, hayatının sonlarında ömrünün ilk zamanlarından daha faziletli bir adam olmaktan hiç utanır mı?”