Müşriklerin ileri gelenleri Ebû Tâlib’e “Ey Ebû Tâlib! Senin kardeşinin oğlu bizim ilahlarımızı yeriyor, dinimizi karalıyor, bizleri akılsızlıkla, baba ve atalarımızı da sapkınlıkla kötülüyor. Ya sen onu susturur, bize çatmaktan vazgeçirirsin, ya da onunla aramızdan çıkarsın!” dediler. Ebû Tâlib onları yumuşak sözlerle, tatlılıkla başından savdı.
Peygamberimiz ise, halkı İslâm dinine davete hızla devam ediyordu. Bu hal üzerine tekrar Ebû Tâlib’in yanına geldiler. “Ey Ebû Tâlib! Sen aramızda yaşça, şerefçe, mevkice ileridesin. Biz senden kardeşinin oğlunu susturmanı istemiştik. Onu susturmadın. And olsun ki; artık biz onun böyle baba ve atalarımıza dil uzatmasına, bizi akılsızlıkla kötülemesine, ilahlarımızı yermesine katlanıp duracak değiliz! Ya sen onu susturursun yahut iki taraftan birisi yok oluncaya kadar, onunla da, seninle de çarpışırız!” diyerek ayrıldılar. Kavminin münasebetini kesmesi ve kendine düşmanlık etmesi dayanılmaz bir hâl idi. Peygamberimizi yardımsız, himayesiz bırakıp müşriklerin ona istediklerini yapmalarına da razı olamıyordu.
En sonunda, peygamberimizi çağırdı ve ona “Ey kardeşimin oğlu! Kavminin ileri gelenleri yanıma geldiler. Senden bana şikâyetlerdiler. Bana şöyle şöyle söylediler. Gel vazgeç, beni de, kendini de koru, kurtar. Güç yetiremeyeceğim bir işi bana yükleme!” dedi. Peygamberimiz amcasının himayeden vazgeçeceğini ve kendini müşriklere teslim edeceğini zannetti. “Amca! Vallahi, bu işi bırakmak için güneşi sağıma, ayı da soluma koyacak olsalar, ben yine onu bırakmam! Ya, Allâhü Teâlâ onu bütün cihana yayar, vazifem biter; ya da bu yolda ölür giderim!” deyip ağladı, sonra da kalkıp gitti. Ebû Tâlib Peygamberimizin arkasından “Gel, kardeşimin oğlu, gel!” diye seslendi. Peygamberimiz, dönüp gelince “Ey kardeşimin oğlu! Git, istediğini söyle! Vallahi, ben seni hiçbir zaman hiçbir şey için asla teslim etmem.” dedi.
GÜNEŞİ SAĞIMA, AYI SOLUMA VERSELER
Nisan 15, 2012