ANA BABA NİMETİ
İnsanın dünyâya gelmesine vesîle olan ve âciz olduğu vakit ona en büyük destek olan, onu terbiye eden, yiyecek ve içeceğini, her türlü ihtiyaçlarını karşılayan, hayâtının devâmına, büyümesi ve gelişmesine sebep olan ana ve babasıdır.
Çeşitli meşakkat ve güçlüklere göğüs gererek, her türlü ihtiyaçlarını, gece ve gündüz demeden ve yorulmadan karşılayan, hattâ evlâdını kendisine tercih eden gene ana ve babadır.
Annenin çocuğu taşımak, dünyâya getirip emzirmek ve diğer meşakkatlere katlanmakla babadan daha çok hakkı vardır. Bu sebepledir ki bazı Ashâb-ı Kirâm, Peygamber Efendimiz’e (s.a.v.) sordular:
“Ey Allâh’ın Resûlü! Kime iyilik edelim?” dediler. Resûlüllah (s.a.v.): “Annene,” buyurdu. “Sonra kime?” diye sordular. Resûlullah (s.a.v.) üç defâ: “Annene!” buyurdu. Ancak dördüncü defâsında “Babana” buyurdular. Şefkâtinin üstünlüğü sebebi ile anne sevgisi baba sevgisinden üstündür. Çocuklar, korku ve sıkıntı ânında anneye doğru koşarlar ve ona sığınırlar.
Anne ve babanın çocuklarına karşı yaptıkları bu hizmetlerin şükrünü yerine getirmeğe güç yetmez. Çocuklar ne kadar iyilik etseler anne ve babanın iyilik ve terbiyelerine denk ve yakın olamaz.
Bir kimse Peygamber Efendimize şöyle dedi: “Benim bir annem var. Onu sırtımda taşıyorum, yüzümü ondan çevirmiyorum ve bütün kazancımı ona harcıyorum. Hakkını ödemiş oluyor muyum?
Resûlullah (s.a.v.): “Bir zorluğun hakkını ödemiş olmazsın. Çünkü o, sana hizmet ederdi ve senin hayâtını, yaşamanı isterdi. Şimdi sen ona hizmet ediyorsun, fakat ölümünü bekliyorsun.” buyurdular.
A T A L A R S Ö Z Ü :
• Ana evlâdından geçmez.
• Ananın bastığı yavru incinmez.
• Babasına hayrı olmayanın kime hayrı olur.
• Baba nasîhati tutmayan pişman olur.